Όταν μετακόμισα στο σπίτι του Τάσου, έμοιαζε να είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Εγώ που είχα αποφασίσει με τέτοια επιμονή ότι δε θα ζούσα ποτέ ξανά στο ίδιο σπίτι με έναν άντρα, άφησα τη βαλιτσούλα μου στο χωλ του σπιτιού του Τάσου και πήγα να ελέγξω αν ο χώρος που είχε κάνει στην ντουλάπα του ήταν αρκετός για τα παπούτσια μου. Παρεμπιπτόντως, δεν ήταν.
Η αλήθεια είναι ότι η μετακόμιση ήταν μια απόφαση στιγμής, δεν το πολυσκέφτηκα και περιέργως δεν το ανάλυσα καθόλου πριν να το κάνω. Όταν όμως το πρώτο πρωί σηκώθηκα να πλύνω τα δόντια μου και είδα την οδοντόκρεμα ζουλιγμένη στη μέση και το καπάκι της τουαλέτας σηκωμένο, τότε η όλη ιδέα αυτής της μετακόμισης άρχισε να φαίνεται τελείως λανθασμένη. Καλά, θ’ αναρωτηθείτε, πρώτη φορά έπλενες τα δόντια σου στο σπίτι του; Πρώτη φορά έβλεπες το σωληνάριο της οδοντόκρεμας σ’ αυτά τα χάλια; Όχι φυσικά. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που ήταν το δικό μου σωληνάριο οδοντόκρεμας, το δικό μου καπάκι λεκάνης και το δικό μου μπάνιο. Και δεν ήταν όπως τα ήθελα.
Οι αμφιβολίες γύρισαν σε τεράστια κύματα μετά την πρώτη εκείνη μέρα. Μα τι είχα κάνει; Γιατί ξαναέβαλα τον εαυτό μου στην ίδια ακριβώς θέση που μου είχα υποσχεθεί ότι δε θα με ξαναέβαζα ποτέ στη ζωή μου; Η σκέψη να πω στον Τάσο ότι μισώ να βλέπω την οδοντόκρεμα πιεσμένη στη μέση ούτε καν πέρασε από το μυαλό μου. Στο κεφάλι μου όλα αυτά τα είχα ξαναπεί, πολλές φορές και προφανώς δεν υπήρξε καμία αλλαγή. Βέβαια αυτό που επιμελώς αγνοούσα, ήταν ότι τα είχα ξαναπεί σ’ έναν άλλο άντρα, μαζί με κάποιον άλλο άντρα είχα επιλέξει να τα αφήσω να οδηγήσουν σε ομηρικούς καυγάδες.
Δεν θα πω ότι ο τρόπος που σκεφτόμουν εκείνη την περίοδο ήταν υγιής. Όλα αυτά τα γράφω για να μου θυμίσω πόσο άδικη ήμουν τότε. Όχι μόνο με τον Τάσο, κυρίως με τον εαυτό μου. Προσπαθούσα συνεχώς να σαμποτάρω την ευτυχία μου, απλώς δεν το καταλάβαινα. Γι’ αυτό και αποφάσισα αντί να συζητήσω με τον Τάσο για τα πράγματα που με ενοχλούσαν και φυσικά ν’ ακούσω τι τον ενοχλούσε κι εκείνον, να φτιάξω μια νοερή λίστα που θα «σημείωνα» όλες τις ενοχλητικές του συνήθειες ώστε να μου αποδείξω ότι αυτή η συγκατοίκηση ήταν ένα μεγάλο λάθος.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι στάθηκα πολύ τυχερή. Περιέργως, ο Τάσος ήταν πάρα πολύ συμβατός με τις δικές μου συνήθειες. Φυσικά και έκανε κάποια πράγματα που δε μου άρεσαν, αλλά γενικώς η καθημερινότητά του ταίριαζε πάρα πολύ με τη δική μου. Βέβαια εκείνο τον καιρό αυτό με έκανε έξαλλη. Αντί να χαίρομαι που η νοερή μου λίστα έμενε μικρή και μαραμένη, εγώ θύμωνα όλο και περισσότερο και εξακολουθούσα με πείσμα να του την έχω στημένη. Το γεγονός ότι δε ροχάλιζε με έκανε να φουντώνω, όταν ψευτοκοιμόμουν στον καναπέ και έφερνε μια κουβέρτα μου ερχόταν να σηκωθώ πάνω και να τον χαστουκίσω, όταν έβρισκα το χαρτάκι που έγραφε καλημέρα με μια κακοσχηματισμένη καρδούλα από κάτω μέσα στην τσάντα μου το έσκιζα με μανία. Νευρίαζα που με σκεφτότανε, νευρίαζα που ήταν καλός μαζί μου, νευρίαζα που ενώ έκανε λάθη, κανένα από τα λάθη του δεν ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να με κάνει να φύγω. Φοβόμουν ότι εγώ θα έκανα τα ίδια σφάλματα που είχα κάνει και στο παρελθόν και με οδηγό αυτό το φόβο, ασυναίσθητα μου έστηνα παγίδες. Καταλαβαίνω τώρα γιατί σκεφτόμουν έτσι: οι αρνητικές σκέψεις και η ανασφάλεια είχαν πάρει τα ηνία και μου ήταν αδύνατο να τα σταματήσω.
Ευτυχώς, αυτή η περίοδος δεν κράτησε και πάρα πολύ. Έμοιαζε ατελείωτη όταν τη ζούσα, αλλά ήταν μόνο μερικές εβδομάδες. Αυτό που με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο αχάριστη ήμουν και πόσες τρικλοποδιές έβαζα στη σχέση μας καθημερινά, ήταν ένα από τα χαζά σημειωματάκια του Τάσου. Το είχε αφήσει στο κομοδίνο μου, κάτω από το κινητό μου. Εκείνη την ημέρα είχα άδεια και κοιμήθηκα λίγο παραπάνω μια και σκόπευα να ρίξω μια γερή γενική στα ντουλάπια της κουζίνας. Από τότε που είχα μετακομίσει, όλο γκρίνιαζα ότι δεν έχουμε δύο ίδια ποτήρια αλλά δεν είχα βρει την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τα ντουλάπια. Το προηγούμενο βράδυ είχα πει τους σκοπούς μου στον Τάσο και είχα ήδη το ελεύθερο να πετάξω ότι δε χρειαζόμασταν. Το σημείωμα έγραφε «τα κουταλάκια και τις κούπες τα χρειαζόμαστε για τον καφέ αύριο» και από κάτω υπήρχε ένα από τα κακοχυμένα χαμογελαστά προσωπάκια που ζωγράφιζε ο Τάσος.
Το προσωπάκι αρχικά δεν ήταν στρογγυλό, είχε προσπαθήσει όμως να το κάνει πατώντας τον κύκλο πολλές φορές με το στυλό του, ξανά και ξανά. Το περίγραμμά του ήταν πλέον μια χοντρή γραμμή που δεν άφηνε χώρο για τα ματάκια και το χαμόγελο. Αυτό δεν πτόησε τον Τάσο, ζωγράφισε το χαμόγελο ως συνήθως, σχεδόν έξω από το πρόσωπο. Όταν το είδα έσκασα στα γέλια. Γέλαγα τόσο πολύ που δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω γιατί. Το ίδιο προσωπάκι με το χαμόγελο-μούσι το είχα δει πολλές φορές αλλά ποτέ δεν το είχα δει πραγματικά. Αυτός ήταν ο Τάσος, δεν θα καθόταν να έσκαγε για τα ποτήρια που θα πέταγα, δεν τον ένοιαζε αν τα πιάτα στο τραπέζι δεν ταίριαζαν και δε θα ξόδευε ούτε ένα δευτερόλεπτο για το χαμόγελο που δε χώραγε στο σκίτσο του. Του αρκούσε που είχαμε ποτήρια, που το πεπερόνι που έπεφτε από την πίτσα έπεφτε στο πιάτο και όχι στο πάτωμα, που είχε ζωγραφίσει το χαμόγελο και το είχα δει.
Ήταν μια αποκάλυψη για μένα εκείνη η μέρα, μετάνιωσα που είχα πετάξει όλα τα προηγούμενα σημειώματα του Τάσου, ήθελα να δω κι άλλα χαμόγελα έξω από πρόσωπα, κι άλλες καρδούλες που έμοιαζαν με κακοσχηματισμένα μήλα, κι άλλα αστεράκια που είχαν στραβές πλευρές. Άρχισα ν’ αναρωτιέμαι γιατί είχα αφήσει τον εαυτό μου να φτάσει σ’ αυτό το σημείο, γιατί εξακολουθούσα να προσπαθώ να με κρατήσω δυστυχισμένη όσο πιο πολύ μπορούσα.
Εκείνο το πρωινό δεν μπήκα καθόλου στην κουζίνα, παρά μόνο για να φτιάξω τον καφέ μου. Πήγα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και είδα βιτρίνες, αγόρασα ένα περιοδικό και κάθισα σε μια καφετέρια μόνη μου να το διαβάσω. Κοίταζα τον κόσμο με άλλα μάτια, αισθανόμουν ξαναγεννημένη. Εκείνο το βράδυ είχαμε μια πολύ όμορφη συζήτηση με τον Τάσο. Του είπα για την οδοντόκρεμα, του είπα για το χώρο που δεν ήταν αρκετός για τα παπούτσια μου… και τι δεν του είπα. Εννοείται πως μετά από λίγο άρχισε να με κοροϊδεύει και πως η συζήτηση κατάληξε να γίνει ένα ανέκδοτο. Γελάσαμε πολύ. Πάντως μέχρι σήμερα, την οδοντόκρεμα δεν την έχω ξαναδεί πιεσμένη στη μέση.
Κείμενο: Ράνια Θ.
Φωτογραφία: Pixabay
Για να διαβάσεις ολόκληρο το ημερολόγιο της Ράνιας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
