Κι ενώ όλα θα έπρεπε να κυλάνε μες την καλή χαρά, εγώ φυσικά έπρεπε να πάω στο άλλο άκρο. Τώρα που πια δεν περίμενα από τον Τάσο να κάνει τα ίδια λάθη ή και χειρότερα από τον πρώην σύζυγό μου, θα νόμιζε κανείς ότι μου είχα επιτέλους επιτρέψει να έχω μια απλή, ευτυχισμένη καθημερινότητα. Αυτό όμως δεν έγινε. Γιατί τώρα είχα αρχίσει να φοβάμαι ότι αυτή η απλή, ευτυχισμένη καθημερινότητα που θα μπορούσα να έχω απειλούνταν από τη συνήθεια και τη βαρεμάρα. Ακριβώς όπως και στον πρώτο μου γάμο. Και πάλι έπαιρνα σα δεδομένο ότι και αυτή μου η σχέση θα είχε την ίδια κατάληξη με το γάμο μου, ότι θα τελείωνε κι εγώ πάλι θα είχα κάνει τις ίδιες επιλογές που οδηγούσαν σ’ αυτό το τέλος. Κι αφού τώρα δεν θα έφταιγε ο Τάσος, που ήταν απόλυτα συνεργάσιμος και πολύ εύκολος στη συμβίωση, τότε σίγουρα θα έφταιγε η ρουτίνα και η καθημερινότητα.
Και ξαφνικά απλά μικρά πράγματα άρχισαν να φαίνονται σοβαρά. Άρχισε το μαρτύριο της υπερανάλυσης των πάντων. Ο Τάσος δεν ήθελε να δούμε την ίδια ταινία, εγώ βαρέθηκα να βγω κι ακυρώσαμε τις κρατήσεις του εστιατορίου, ο Τάσος δεν ήταν ομιλητικός το βράδυ που ξαπλώσαμε στο κρεβάτι και του εξιστόρησα το θέμα που προέκυψε στο γραφείο, εγώ βαρέθηκα να του πω τι έγινε στο γραφείο… Άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα για σημάδια, για ενδείξεις ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι κάτι είχε αλλάξει στη σχέση μας. Πάλι κλείστηκα στον εαυτό μου, πάλι δεν το συζήτησα μαζί του. Φοβόμουν τι θα μου έλεγε. Αν κάτι είχε όντως αλλάξει μεταξύ μας, πολύ πιθανό να το παραδεχόταν. Κι ενώ από την αρχή της σχέσης μας με προετοίμαζα επιμελώς για το τέλος, τελικά δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να το ζήσω.
Κι έτσι άρχισα να προσπαθώ να κερδίσω χρόνο, χρόνο για εμάς. Ναι, αυτό που έγινε στο γραφείο θα ήθελα να το συζητήσω μαζί του αλλά δεν ήθελα να τον κάνω να βαρεθεί. Ήθελα να είμαι ενδιαφέρουσα, να με βρίσκει πάντοτε όμορφη, σέξι, ξεκούραστη, χωρίς νεύρα… Τι κι αν ακόμα με πείραζε ακριβώς το ίδιο όταν έμπαινε στο σπίτι χωρίς να σκουπίσει τα πόδια του, όταν άφηνε το φως του μπάνιου αναμμένο, όταν έτρωγε ένα κομμάτι τυρόπιττα πάνω από το νεροχύτη γιατί βαριόταν να πάρει πιάτο; Δεν του έλεγα τίποτα, δεν ήθελα να γκρινιάξω, να του γίνω δυσάρεστη. Δεν ήθελα να του δώσω την ευκαιρία να σκεφτεί ότι ήταν καλύτερα πριν μείνουμε μαζί. Προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις να είμαι η τέλεια σύντροφος. Μόνο που έτσι, σταμάτησα να είμαι εγώ.
Το παράξενο στην όλη κατάσταση ήταν ότι δεν ήμουν εγώ αυτή που το πρόσεξε, εγώ νόμιζα ότι έχω κάνει μεγάλες προόδους σαν άνθρωπος, ότι ήταν μεγάλο κατόρθωμα που επιτέλους μπορούσα να ελέγξω τη γκρίνια μου. Προφανώς όμως η γκρίνια μου είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου και η έλλειψή της έγινε πολύ γρήγορα αντιληπτή από τον Τάσο που με τη σειρά του άρχισε κι εκείνος να φέρεται διαφορετικά. Πιο εκνευριστικά μπορώ να ομολογήσω. Κι όσο εκείνος δε λάμβανε υπόψη του πράγματα που με ενοχλούσαν, τόσο εγώ δοκίμαζα την υπομονή μου και δεν έλεγα τίποτα.
Ένα Σάββατο, η συμπεριφορά του έφτασε στο απροχώρητο. Μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, μπορούσα να μετρήσω τουλάχιστον δέκα πράγματα που έκανε και δε μου άρεσαν καθόλου με αποκορύφωμα να μπει με παπούτσια στο σφουγγαρισμένο σαλόνι, ενώ το πάτωμα δεν είχε στεγνώσει ακόμα και ενώ ένα μόλις λεπτό νωρίτερα τον είχα ενημερώσει (σε περίπτωση που δεν είχε προσέξει ότι εγώ σφουγγάριζα ενώ αυτός έπαιζε με το τηλέφωνό του). Είμαι σίγουρη ότι τη στιγμή που τον κοίταξα τα μάτια μου πέταγαν φωτιές κυριολεκτικά, παρόλα αυτά το μόνο που έκανα ήταν να σταθώ στην είσοδο του σαλονιού, με τη σφουγγαρίστρα στα χέρια, περιμένοντας τον να βρει το φορτιστή του και να βγει από το σαλόνι για να ξανασφουγγαρίσω.
Όταν με είδε ξέσπασε σε δυνατά γέλια. Και όσο δεν έλεγα τίποτα, τα γέλια του δυνάμωναν. Υποθέτω πως ήμουν ένα αρκετά γελοίο θέαμα εκείνη τη στιγμή αλλά κι εκείνος ήταν ένα τεράστιο γαϊδούρι. Και φυσικά δεν παρέλειψα να του το πω… πολλές φορές και μάλιστα φωνάζοντας.
Όταν η εξώπορτα του σπιτιού έκλεισε πίσω από τον Τάσο που αποφάσισε να αποχωρήσει χωρίς να μου πει κάτι, ή ίσως και να μου είπε αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σε θέση να τον ακούσω, τότε ένοιωσα σαν να ξεφούσκωσα. Δεν ήμουν νευριασμένη, δεν ήθελα να φωνάξω ή να βρίσω, δε με ένοιαζε που ο Τάσος έφυγε, ούτε που έβαλα τις φωνές. Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι αισθανόμουν πολύ πιο ευτυχισμένη απ’ ότι είχα αισθανθεί τις τελευταίες μέρες, πολύ πιο «εγώ».
Ναι, ήμουν γκρινιάρα, και όταν θύμωνα έβαζα τις φωνές αλλά αυτό ήταν κομμάτι του εαυτού μου. Όπως κομμάτι του εαυτού μου ήταν και πολλά καλά πράγματα που έμοιαζε να ξεχνούσα εκείνη τη στιγμή αλλά ήμουν σίγουρη ότι υπήρχαν.
Τι μου συνέβαινε; Γιατί ξαφνικά δεν μπορούσα να δεχθώ ότι ήταν απόλυτα φυσιολογικό να νευριάσουμε, να μαλώσουμε, να τα ξαναβρούμε και να μαλώσουμε ξανά; Από πότε ένας καυγάς έπαιρνε τεράστιες διαστάσεις και έμοιαζε φοβιστικός, τόσο που για να τον αποφύγω πήγαινα να χάσω τον εαυτό μου; Και πόσο ακόμα θεωρούσα ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω μ’ αυτόν τον τρόπο; Ο Τάσος με αγαπούσε όπως ήμουν, με τα καλά μου και τα άσχημά μου. Ήθελε δίπλα του τη σύντροφο που είχε διαλέξει, όχι μια ωραιοποιημένη εικόνα της.
Κι εγώ ήθελα αυτό ακριβώς. Να είμαι μαζί του, να έχουμε μια όμορφη σχέση που ίσως τελικά να μην τελείωνε άδοξα. Εκείνη την υπέροχη στιγμή συνειδητοποίησα πως ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισα τη σχέση μου με τον Τάσο σαν μια σχέση που δεν ήταν απαραίτητο ότι θα τελείωνε. Μια σχέση που είχε πράγματα να μου δώσει στο μέλλον, που μπορεί να κρατούσε περισσότερο από όσο νόμιζα. Το βασικό δεδομένο μου, ο φόβος που πάντα με κρατούσε πίσω, ξαφνικά δεν υπήρχε. Και αυτό με έκανε να νοιώσω υπέροχα.
Αργότερα μοιράστηκα τις σκέψεις μου με τον Τάσο. Του υποσχέθηκα πως από εκείνη τη στιγμή θα του έλεγα όλα όσα περνάνε από το μυαλό μου, ακόμα κι αυτές τις σκέψεις που ήξερα ότι ήταν λίγο παράλογες, παρόλα αυτά κατά καιρούς με βασάνιζαν. Μου υποσχέθηκε πως θα προσπαθούσε πάντοτε να με καταλάβει κι ας μην τα κατάφερνε τις περισσότερες φορές.
Κι αφού τα ξεκαθαρίσαμε όλα και τα πάντα μπήκαν σε μια σειρά, μου έκανε μια πολύ απλή ερώτηση:
– Θέλεις να με παντρευτείς;
Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω με ποια λογική ο Τάσος διάλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να μου κάνει πρόταση γάμου. Το σίγουρο ήταν πως αν μου το είχε ζητήσει μια μέρα νωρίτερα, η απάντησή μου δεν θα ήταν η ίδια. Μπορεί να είχαμε ζήσει το μεγαλύτερο καυγά μας πριν λίγες μόλις ώρες, όμως η προσωπική αποκάλυψη που ακολούθησε με έκανε να νοιώθω πιο δυνατή, πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Ένοιωθα αισιόδοξη για το μέλλον, ο γάμος με τον Τάσο θα ήταν ένα καινούριο κεφάλαιο στην ιστορία μας, μια ιστορία που δεν θα είχε απαραίτητα άσχημο τέλος. Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τόσο χρειάστηκα για να δώσω την απάντησή μου.
– Ναι. Το θέλω πολύ.
Κείμενο: Ράνια Θ.
Φωτογραφία: Unsplash
Για να διαβάσεις ολόκληρο το ημερολόγιο της Ράνιας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.