Μέχρι να παντρευτώ για δεύτερη φορά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ με ένοιαζε η γνώμη των άλλων. Δε λέω, ωραίο είναι οι αποφάσεις σου να γίνονται αποδεκτές με ενθουσιασμό από όλους γύρω σου, αλλά προφανώς κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο σ’ έναν κόσμο που το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από τυρί και τα κατοικίδιά μας είναι ροζ μονόκεροι. Γιατί στο δικό μας κόσμο είναι τελικά αδύνατο να δέχονται όλοι όσοι ξέρουμε ακριβώς αυτό που εμείς θέλουμε πραγματικά. Κι αυτό δεν πειράζει καθόλου. Αντιθέτως, το ν’ αποφασίζουμε να κάνουμε πράγματα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε κάποιους άλλους ξεχνώντας τα δικά μας θέλω, είναι μάλλον τραγικό.
Την πρώτη φορά που παντρεύτηκα λοιπόν, επικεντρώθηκα σε ανοησίες που τότε μου φαίνονταν εξαιρετικής σημασίας, όπως στο πως θα χωρέσω στη λίστα καλεσμένων μου τη θεία της ξαδέλφης της ανιψιάς του πατέρα μου και ξέχασα πως εγώ αυτή τη θεία δεν την είχα δει ποτέ και δε με ένοιαζε καθόλου να τη γνωρίσω, πόσο μάλιστα να χαλάσω και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για χάρη της καλώντας την και στο τραπέζι μετά το γάμο μου. Είχα μπει σε μια διαδικασία του πως δε θα στενοχωρήσω το θείο, τη γιαγιά, τον ανιψιό ή τη μητέρα μου και προσπαθούσα να καταφέρω το ακατόρθωτο: προσπαθούσα να τους ευχαριστήσω όλους έστω και εις βάρος μου.
Γι’ αυτή μου την αντιμετώπιση χρεώνω το τότε νεαρό της ηλικίας μου. Τότε δε μπορούσα να αντιμετωπίσω τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες των διαφόρων συγγενών και φίλων που ξαφνικά όλοι είχαν κάτι να προτείνουν για το γάμο μου. Τη δεύτερη φορά όμως μπορούσα. Κι αντιμετώπισα όχι μόνο απλές διαφωνίες, αλλά μεγάλους καυγάδες και απειλές ότι δεν θα παρευρίσκονταν σ’ έναν τέτοιο γάμο, χωρίς όοοοολους τους συγγενείς και τους γνωστούς των γονιών και της ευρύτερης οικογένειας. Και όταν έγινε ξεκάθαρο ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναλαμβάνονταν, τότε ξετυλίχτηκε από το χαρτάκι της η καραμέλα του δεύτερου γάμου ή μάλλον καλύτερα του πρώτου αποτυχημένου γάμου.
Ήμουν αρκετά προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο, για να πω την αλήθεια το περίμενα. Ακόμα και σήμερα οι γυναίκες που έχουν ένα διαζύγιο πίσω τους αντιμετωπίζονται διαφορετικά, τουλάχιστον στη δική μου οικογένεια. Όπως είμαι σίγουρη ότι διαφορετικά αντιμετωπίζονται οι γυναίκες που δεν έχουν παντρευτεί ποτέ ή αυτές που αποφασίζουν ότι δε θέλουν να κάνουν παιδιά, οι γυναίκες που αφιερώνονται στην καριέρα τους ή αυτές που μένουν στο σπίτι να φροντίσουν την οικογένειά τους. Θα πω μόνο ότι οι γυναίκες πάντοτε κρίνονται πιο αυστηρά, χωρίς να το αναλύσω περισσότερο – αν και θα μπορούσα.
Και στη δική μου περίπτωση λοιπόν άρχισαν οι ανάλογες κρίσεις που δυστυχώς έμοιαζαν πολύ με κατακρίσεις και έτσι τις βίωνα κι εγώ. Κι ενώ ήμουν προετοιμασμένη για κάποιες αρνητικές αντιδράσεις, σε καμία περίπτωση δεν περίμενα οι αντιδράσεις αυτές να συνεχιστούν και μετά το γάμο. Και μάλιστα να χειροτερέψουν. Γιατί άλλο είναι να συγχυστεί η θεία μου επειδή δεν την άφησα να καλέσει την δεύτερη ξαδέλφη του πατέρα μου από τη Βέροια, άλλο είναι να μην μπορεί σχεδόν κανείς να παρευρεθεί στο τραπέζι που ήθελα να οργανώσω για τα γενέθλια του Τάσου ή στη μικρή γιορτή που κανόνισα για την πρώτη μας επέτειο.
Πολλοί από τους συγγενείς μου αντιμετώπισαν τον Τάσο σαν ξένο, τους ήταν αδύνατο να τον αποδεχθούν στην οικογένεια, γι’ αυτούς εγώ είχα ήδη έναν σύζυγο… Σιγά σιγά πολλοί από αυτούς τους συγγενείς και μετά λύπης μου θα πω και κάποιοι φίλοι απομακρύνθηκαν και τώρα πια δεν έχω καμία επαφή μαζί τους. Στην αρχή προβληματίστηκα πολύ. Μήπως έβλεπαν κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω; Μήπως ο Τάσος δεν ήταν ο κατάλληλος για μένα; Μήπως έτρεχα με ταχύτητα προς το δεύτερο διαζύγιό μου; Και να ’τος πάλι ο παλιός μου γνώριμος. Ο φόβος πως και αυτή τη φορά ο γάμος μου θα ήταν μια αποτυχία, πως ότι και να έκανα και αυτή τη φορά θα κατέληγα με ένα διαζύγιο στα χέρια.
Μπορεί να έχω πολλά ελαττώματα, αλλά ευτυχώς το να μη μαθαίνω από τα λάθη μου δεν είναι ένα από αυτά. Και αυτή τη φορά είχα μάθει το μάθημά μου και μάλιστα πάρα πολύ καλά.
Πως θα μπορούσε κάποιος άλλος να ξέρει καλύτερα από εμένα την ίδια τι με κάνει ευτυχισμένη; Το να αποδεχθώ τη χαρά που μου έδινε η κοινή ζωή μου με τον Τάσο μου είχε πάρει πολύ χρόνο και έγινε με πολύ κόπο. Πώς μερικά σχόλια κάποιων ανθρώπων που προφανώς δε με ήξεραν αρκετά, πήγαν να με κάνουν να αμφιβάλω ξανά;
Όχι, παντρεύτηκα με τον Τάσο γιατί ήθελα να τον παντρευτώ και αυτή τη φορά ήλπιζα πως όλα θα πήγαιναν καλά. Και αν δεν πήγαιναν δεν πειράζει, τουλάχιστον θα είχα δώσει στον εαυτό μου μια δεύτερη ευκαιρία. Και αν χρειαζόταν θα του έδινα και μια τρίτη και μία τέταρτη και όσες ευκαιρίες χρειάζονταν για να ζήσω τη ζωή μου όπως μου άρεσε. Δεν ενοχλούσα κανέναν άλλωστε.
Και όσοι ενοχλούνταν… ε, δεν πειράζει, ας ενοχλούνταν.
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη πάντως. Πως από τότε που για μερικά πράγματα άρχισα να λέω περισσότερα «δεν πειράζει», η ζωή μου έγινε πολύ πιο εύκολη και πολύ πιο ευτυχισμένη. Κι αν αυτό δεν αρέσει σε όλους όσους ξέρω, ε… δεν πειράζει.
Κείμενο: Ράνια Θ.
Φωτογραφία: Unsplash
Για να διαβάσεις ολόκληρο το ημερολόγιο της Ράνιας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
