Μια αυθόρμητη πρόταση γάμου από εκείνον, χωρίς δαχτυλίδι, στο ακατάστατο σαλόνι του σπιτιού μας με τη σφουγγαρίστρα ακόμα πεσμένη στο πάτωμα. Μια αυθόρμητη θετική απάντηση από μένα, ντυμένη με φόρμα και με τα μαλλιά πιασμένα ας πούμε κοτσίδα στην κορφή του κεφαλιού μου. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε να ετοιμάζουμε το γάμο μας.
Από τη μια μέρα στην άλλη μπήκα στη διαδικασία να κοιτάζω ημερομηνίες, να κάνω οικονομικούς προϋπολογισμούς, να σκέφτομαι ταξίδια του μέλιτος. Από την αρχή συμφωνήσαμε ότι κανείς μας δεν ήθελε έναν μεγάλο γάμο με πολλούς καλεσμένους και πολυτελή δεξίωση. Από τη μια, δεν υπήρχε ο χρόνος για τις ανάλογες προετοιμασίες, θέλαμε και οι δύο να παντρευτούμε γρήγορα, η ημερομηνία που είχαμε διαλέξει ήταν περίπου τρεις μήνες μετά από εκείνο το επεισοδιακό Σάββατο. Από την άλλη πάλι, εγώ δεν είχα καμία διάθεση να ξανακάνω την ίδια υπερπροσπάθεια που είχα κάνει την πρώτη φορά που παντρεύτηκα, τότε που θεωρούσα τόσο σημαντικό η τελετή του γάμου μου να είναι παραμυθένια, η δεξίωση να είναι υπέροχη και όλοι οι καλεσμένοι να είναι εντυπωσιασμένοι.
Κι αυτό όχι γιατί εκείνος ο γάμος τελείωσε άρα η τελετή τελικά δεν είχε καμία σημασία, αλλά γιατί ειλικρινά δεν το είχα διασκεδάσει καθόλου. Ήμουν μέσα στο άγχος, με μια διαρκή ανησυχία αν όλα πήγαιναν όπως τα είχα προγραμματίσει και πάντα σ’ ετοιμότητα να προλάβω κάτι που ίσως πήγαινε στραβά. Και τελικά αν δεν υπήρχαν οι φωτογραφίες για απόδειξη πως είχα όντως παραβρεθεί στο γάμο μου, θα ορκιζόμουν ότι δεν ήμουν εκεί. Τον είχα ξεχάσει από την επόμενη κιόλας μέρα. Όσον αφορούσε εμένα λοιπόν, ένας πολύ απλός γάμος, χωρίς νυφικό ή σμόκιν, χωρίς καλεσμένους, τραπέζια και μπομπονιέρες ήταν μια χαρά. Δεν θα παντρευόμουν όμως μόνη μου. Και ο Τάσος δεν είχε παντρευτεί ξανά και ήθελε να είναι μια ξεχωριστή μέρα. Όχι υπερβολικά ξεχωριστή, όχι όμως τόσο συνηθισμένη ώστε να παντρευτούμε το πρωί και να φάμε σουβλάκια βλέποντας τηλεόραση το βράδυ.
Τους επόμενους τρεις μήνες δεν αισθάνθηκα ούτε για μια στιγμή ότι έκανα κάτι που δεν ήθελα. Ναι, δεν ήθελα να φορέσω ένα επίσημο νυφικό γεμάτο δαντέλες και διαμαντάκια, αλλά ένα όμορφο άσπρο φόρεμα δε με ενοχλούσε καθόλου. Το ίδιο ίσχυε και για τα υπόλοιπα «απαραίτητα» της τελετής. Οι καλεσμένοι λίγοι και εκλεκτοί, μερικοί κοντινοί συγγενείς και φίλοι. Το τραπέζι του γάμου απλό και στιλάτο, στο αγαπημένο μας εστιατόριο, χωρίς ξεχωριστό μενού, απλώς μια κράτηση για όλους τους καλεσμένους μας. Προσκλήσεις, λουλούδια, μπομπονιέρες κτλ. όλα απλά, όμορφα και με μέτρο.
Από εκείνες τις μέρες είδα τις πρώτες διαφορές σε σχέση με τον πρώτο μου γάμο. Θυμόμουν τη διαδικασία της προετοιμασίας σαν ένα μαρτύριο, να τρέχω συνέχεια και να μην ξέρω τι να πρωτοκάνω. Να πνίγομαι μέσα σε λογαριασμούς, περιοδικά, πεθερικά και καταλόγους κέιτερινγκ. Να είμαι γεμάτη νεύρα, άγχος, να μην προλαβαίνω. Και κυρίως να μην μπορώ να συνεννοηθώ με το σύντροφό μου.
– Έτσι γίνεται πάντα.
– Αυτοί οι καυγάδες είναι φυσιολογικοί.
– Όλες μας τα περάσαμε αυτά.
– Μη δίνεις σημασία.
Όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί… όλοι είχαν την ίδια άποψη. Γι’ αυτό κι εγώ δεν έδινα και πολύ σημασία σε πράγματα που «φώναζαν» από μακριά ότι στο μέλλον θα υπήρχε πρόβλημα. Ούτε μου φαίνονταν περίεργο ότι το μόνο πράγμα για το οποίο δεν μαλώσαμε ποτέ με τον πρώην άντρα μου κατά την προετοιμασία του γάμου μας ήταν ότι όλα έπρεπε να γίνουν «όπως έπρεπε».
Αυτή τη φορά λοιπόν όλα ήταν τελείως διαφορετικά. Όλα έπρεπε να γίνουν «όπως θέλαμε» και αυτό άλλαξε την όλη διαδικασία, προς το καλύτερο φυσικά. Οι προετοιμασίες του γάμου δεν ήταν ένα θεόρατο βουνό και όπως ήταν φυσικό δεν αγχώθηκα καθόλου. Και μια νύφη που δεν είναι αγχωμένη, διασκεδάζει πολύ περισσότερο και κατά την οργάνωση αλλά κυρίως την ημέρα του γάμου της.
Έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Μπορεί να το πέτυχα με τη δεύτερη φορά, πάντως σίγουρα ο δεύτερος γάμος μου ήταν μια ξεχωριστή μέρα που θα τη θυμάμαι για πάντα. Γιατί όλα έγιναν ακριβώς όπως θέλαμε εγώ και ο Τάσος, έχοντας ξεχάσει για λίγο τα «πρέπει» και τα «δεν επιτρέπεται» και έχοντας στο μυαλό μας ότι πρόκειται για το γάμο ΜΑΣ και τη ζωή ΜΑΣ.
Φυσικά και την ημέρα του δεύτερου γάμου μου είχα διάφορες ανησυχίες, ήταν όμως τελείως διαφορετικής φύσης από τις ανησυχίες που είχα την ημέρα του πρώτου μου γάμου. Τότε ανησυχούσα για το αν θα πετύχουν ωραία τα μαλλιά μου επειδή ήθελα όλα να ήταν τέλεια ώστε επιτέλους οι θείες μου να μην έχουν κάτι αρνητικό να σχολιάσουν. Αυτή τη φορά προβληματιζόμουν αν θα βάλω τελικά ψεύτικες βλεφαρίδες ή όχι επειδή ήθελα να με δει ο Τάσος και να σκεφτεί ότι ήμουν όμορφη. Να με δω έτοιμη στον καθρέφτη και να σκεφτώ κι εγώ ότι ήμουν όμορφη. Γιατί αυτή τη φορά όλα είχαν να κάνουν μ’ εμένα και τον Τάσο και την καινούρια ζωή που ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
Και τελικά ναι, έβαλα ψεύτικες βλεφαρίδες και ήταν μια σοφή απόφαση!
Κείμενο: Ράνια Θ.
Φωτογραφία: Unsplash
Για να διαβάσεις ολόκληρο το ημερολόγιο της Ράνιας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
