Όταν γνώρισα τον Τάσο, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα γίνονταν ο δεύτερος σύζυγός μου. Ήταν ένας φίλος, φίλου, φίλης που είχε τα γενέθλιά της. Ήμουν εκεί χωρίς καμία διάθεση, απλώς και μόνο επειδή η φίλη μου επέμεινε. Δεν ήταν μια στημένη γνωριμία, ο Τάσος δεν ήταν καν καλεσμένος στο πάρτι γενεθλίων. Ένας άλλος φίλος, με την «ευγένεια» που συνήθως δεν διαθέτουν οι άντρες τον είχε καλέσει τελευταία στιγμή χωρίς να ενημερώσει κανένα και με την ίδια «ευγένεια» ο Τάσος δέχτηκε την πρόσκληση. Δεν ήξερε κανέναν άλλον, δεν τον ήξερε κανείς άλλος, απλώς χάθηκε μέσα στο πλήθος, όπως κι εγώ άλλωστε.
Εκείνο τον καιρό, ήμουν σε μια όχι και τόσο καλή φάση της ζωής μου. Προσπαθούσα να ξεπεράσω το πρόσφατο διαζύγιό μου. Η ιστορία του πρώτου γάμου μου δεν ήταν συγκλονιστική. Και το διαζύγιό μου δεν έκρυβε τίποτα περίεργο, ήταν μια κοινή απόφαση δύο ανθρώπων που απλώς κάποια στιγμή βαρέθηκαν να ζουν μαζί. Παρόλα αυτά, μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω. Το θεωρούσα μια προσωπική αποτυχία μου, και προφανώς ήταν. Για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη: δεν ήθελα με τίποτα να ξαναπαντρευτώ. Ποτέ!
Ο Τάσος δεν ήταν ο άντρας που τον είδα και έπεσα ξερή. Ούτε του μίλησα και διέκρινα αμέσως μια καταπληκτική προσωπικότητα ή μια υπέροχη αίσθηση του χιούμορ. Δεν τον ξεχώρισα σ’ εκείνο το πάρτι, δεν τον σκεφτόμουν μετά, δε μου έκανε καμία απολύτως εντύπωση. Την επόμενη φορά που συναντηθήκαμε, πάλι με παρέα, μιλήσαμε λίγο περισσότερο κι αυτό έγινε μερικές ακόμα φορές μέχρι να μου ζητήσει να βγούμε έξω μόνο οι δυο μας.
Θα ήταν το πρώτο μου επίσημο ραντεβού μετά το διαζύγιό μου και αρχικά δέχτηκα χωρίς ν’ ασχοληθώ με το αν θα γίνονταν κάτι περισσότερο ανάμεσά μας. Ήταν απλώς ένα ραντεβού, έπρεπε κάποια στιγμή να το κάνω κι αυτό.
Σ’ εκείνο το ραντεβού, ο Τάσος έκανε φανερό το ενδιαφέρον του. Με φλέρταρε πολύ διακριτικά κι αυτό με έκανε να μην αισθανθώ ότι απειλείται η νεοαποκτηθείσα ελευθερία μου, αντιθέτως ένιωσα ευχάριστα. Προφανώς εκείνη την περίοδο με θεωρούσα πολύ πιο άσχημη και βαρετή απ’ ότι έδειχνε να με βλέπει ο Τάσος κι αυτό όσο να πεις μου άρεσε. Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες ή απλώς έτσι του βγήκε, αλλά λόγω αυτής της χαλαρής ατμόσφαιρας μεταξύ μας υπήρξαν και επόμενα ραντεβού που οδήγησαν σε μια χαλαρή σχέση, με πολλά γέλια και πολλές ευχάριστες στιγμές.
Όταν τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν και αφού είχαν ήδη περάσει κάποιοι μήνες, η επιφυλακτικότητά μου άρχισε να επιστρέφει. Ναι ωραία περνούσαμε …αλλά και τι έγινε; Είχαμε πλέον μια κανονική σχέση που ήταν έτοιμη να εξελιχθεί και να περάσει στο επόμενο στάδιο. Μόνο που δεν ήμουν σίγουρη ότι το ήθελα αυτό το στάδιο. Φυσικά και ήμουν ερωτευμένη μαζί του, αλλά όλα αυτά τα είχα ξαναζήσει όπως είχα ζήσει και το άσχημο τέλος. Θυμάμαι πως εκείνο τον καιρό σκεφτόμουν διαρκώς ότι ήταν όλα μάταια, ότι δεν είχε σημασία πόσο καλά περνούσαμε ή πόσο πολύ ταιριάζαμε. Στο τέλος σίγουρα θα χωρίζαμε…
Κι όταν έκανε κάτι που μου θύμιζε τον πρώην σύζυγό μου, τότε άκουγα καμπάνες στο κεφάλι μου και μια φωνή να μου στριγκλίζει να εξαφανιστώ. Οι συγκρίσεις διαρκείς, όχι πάντοτε αρνητικές προς τον Τάσο αλλά για να είμαι ειλικρινής συνήθως αρνητικές. Και τις περισσότερες φορές ο πρώην άντρας μου ήταν καλύτερος. Ο Τάσος δε μου είχε ζητήσει τίποτα περισσότερο ακόμα, έμοιαζε να απολαμβάνει τη σχέση μας όπως ήταν. Και δεν έδειχνε να εκνευρίζεται καθόλου τις φορές που βλακωδώς έκανα τις συγκρίσεις μου μεγαλόφωνα. Μια φορά όμως μου είπε πως αναρωτιέται γιατί χώρισα από τον προηγούμενο σύζυγό μου αφού ήταν τόσο τέλειος.
Μόνο που δεν ήταν.
Και τότε το ξαναθυμήθηκα. Και αποφάσισα να κάνω μια τεράστια υπερπροσπάθεια να σταματήσω τις συγκρίσεις: ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα εκείνο τον καιρό. Με μάλωσα για τις φορές που δεν ευχαριστήθηκα κάτι όμορφο που κάναμε μαζί επειδή με προετοίμαζα για το τέλος της σχέσης μας. Δυσκολεύτηκα, αλλά κατάφερα να ελέγξω αυτές τις αρνητικές σκέψεις, κατά πολύ.
Εντάξει, κάθε τόσο οι προβληματισμοί και η επιφυλακτικότητά μου έβγαιναν στην επιφάνεια και ευτυχώς εκείνες τις φορές ο Τάσος ήταν πολύ υπομονετικός και γεμάτος κατανόηση. Το έβλεπα, το ήξερα ότι ήμουν τυχερή που τον είχα βρει και προσπαθούσα να ζω την κάθε στιγμή μαζί του χωρίς να σκέφτομαι τι θα γίνει στο μέλλον. Ζήσε το παρόν, αυτό δε λένε όλοι; Ε, αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ.
Κείμενο: Ράνια Θ.
Φωτογραφία: Unsplash
Για να διαβάσεις ολόκληρο το ημερολόγιο της Ράνιας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
