Στα τριάντα έξι μου, και μετά από τέσσερα χρόνια γάμου και οχτώ χρόνια κοινής ζωής με τον σύζυγό μου, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι εμείς οι δύο δεν θα γίνουμε ποτέ τρείς… οι προσπάθειές μας ως εκείνη τη στιγμή δεν είχαν αποτέλεσμα, και ένιωθα ότι τα χρόνια περνούσαν χωρίς να το καταλαβαίνω. Ένιωθα ότι μεγαλώνω και οι πιθανότητες να μείνω έγκυος γίνονταν όλο και λιγότερες, όπως μου έλεγαν οι περισσότεροι. Το μυαλό παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια όταν έρχεται μια δυσκολία, ή καλύτερα όταν δεν έρχεται αυτό που θες και λαχταράς τόσο πολύ.
Οι προσπάθειές μας δεν ήταν εντατικές, ούτε βασίζονταν σε κάποιο πρόγραμμα, αλλά όταν άκουγα γύρω μου πως «ήρθε χωρίς να το καταλάβω», ή « τυχαία», ή «χωρίς να το θέλω» σκεφτόμουν αυτόματα «εγώ γιατί όχι, που το θέλω και το σκέφτομαι»; Πίστευα ότι μάλλον δεν μπορώ ή, καλύτερα, δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά, και όσο το σκεφτόμουν τόσο δεν ερχόταν, και όσο δεν ερχόταν τόσο περισσότερο το σκεφτόμουν. Κάθε μήνα, όταν πλησίαζαν οι μέρες να έρθει η περίοδός μου, ευχόμουν να μην μου έρθει, και, κάθε φορά που μου ερχόταν, απογοητευόμουν, έκλαιγα και οι ελπίδες μου εξανεμίζονταν. Μετά σκεφτόμουν δεν πειράζει, τον επόμενο μήνα και ξανά τον επόμενο μήνα και έτσι πέρασαν τρία χρόνια από μήνα σε μήνα.
Ενοχές; Πολλές!!! Τα έβαζα με τον εαυτό μου, ότι κάτι δεν πάει καλά, παρόλο ότι ο γιατρός μου με διαβεβαίωνε ότι όλα είναι φυσιολογικά. Δεν μπορεί σκεφτόμουν να είναι όλα καλά. Το μυαλό όμως, όπως είπα, παίζει πολύ περίεργα παιχνίδια. Σκεφτόμουν πως δεν μπορεί τόσα χρόνια να μην μου έχει τύχει ποτέ, έστω και κατά λάθος. Θα μου πεις είναι λογικό αυτό; Όχι βέβαια, δεν είναι λογικό να σκέφτομαι έτσι. Όταν μάθαινα ότι κάποια γνωστή μου είναι έγκυος έλεγα «εγώ πότε; εγώ γιατί όχι; πότε θα το ζήσω κι εγώ αυτό;» Απογοήτευση ξανά.
Φυσικά, εκτός από τα «καλά» που ακούς γύρω σου υπάρχουν και τα «κακά» που σίγουρα τα ακούς αλλά δεν τους δίνεις και τόση σημασία γιατί θεωρείς ότι μέσα στα κακά είσαι κι εσύ. Ακούς για ζευγάρια που προσπαθούν χρόνια, για αποτυχημένες εξωσωματικές γονιμοποιήσεις, για αποβολές, για ένα σωρό «προβλήματα» που μπορεί να υπάρξουν και σκέφτεσαι πως δεν είμαι μόνο εγώ που έχω πρόβλημα, υπάρχει κι άλλος κόσμος. Παράλογο φυσικά να παρηγοριέμαι από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος γύρω μου. Και όμως αυτό συνέβαινε καθώς με αυτό τον τρόπο ένιωθα ότι ίσως μπορεί να με καταλάβει και κάποιος άλλος, κάποιος που έχει τον ίδιο καημό με εμένα. Γιατί όσοι δεν το έχουν περάσει δεν μπορούν να ξέρουν την ψυχολογία σου και το που φτάνουν οι σκέψεις και τα σενάρια που πλάθεις στο μυαλό σου για το μέλλον. Και είναι αυτοί που σου λένε πως θα έρθει από μόνο του, να μην έχεις άγχος, να μην το σκέφτεσαι και άλλα τέτοια παρήγορα. Δεν σου λέει κανείς όμως ΠΩΣ να μην έχεις άγχος, ΠΩΣ να μην το σκέφτεσαι και ΠΩΣ μπορεί να έρθει από μόνο του. Κάποιες φορές χαλάρωνα και σκεφτόμουν ότι ότι είναι να γίνει θα γίνει, αν είναι να έρθει θα έρθει «από μόνο του». Όμως δεν ήταν όλες οι φορές χαλαρές. Σκεφτόμουν τον άνθρωπό μου, ότι όσο και να μην θέλει να μου το δείξει σίγουρα στεναχωριέται και απογοητεύεται. Γενικώς εμείς οι γυναίκες είμαστε περισσότερο ενοχικές στο θέμα αυτό, πιστεύουμε ότι περισσότερο φταίμε εμείς και νοιώθουμε ενοχές και για τους συντρόφους μας, ότι δεν μπορούμε να τους χαρίσουμε το πιο πολύτιμο δώρο ζωής. Και πάλι ενοχές!!!
Ώσπου έρχεται μια ακόμη καθυστέρηση και, παρόλο που δεν το πίστευα, αποφάσισα να κάνω ένα τεστ να μου φύγει η ιδέα και να μου έρθει η περίοδός μου κανονικά. Και τι να δω; Οι γραμμούλες στο τεστ εγκυμοσύνης είναι δύο! Απίστευτο; Μάλλον λάθος του τεστ. Τόσες φορές είχα καθυστέρηση και όλες κατέληγαν με ένα αρνητικό τεστ και μια ακόμη πιο αρνητική διάθεση. Οι γραμμούλες ήταν και πάλι δύο όμως και στο δεύτερο τεστ και τα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. Ύστερα από αρκετά δάκρυα κρατώντας ένα τεστ με μια γραμμούλα, ήρθαν και αυτά της χαράς, αυτά των δύο γραμμών. Δάκρυα χαράς… Είχε συμβεί το απίστευτο, αυτό που έρχεται από μόνο του, αυτό που δεν θέλει άγχος, αυτό που δεν πρέπει να το σκέφτεσαι για να έρθει. Ήμουν έγκυος, το έλεγα ξανά και ξανά, κοίταζα το τεστ και δεν το πίστευα. Απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση. Συγχρόνως όμως αγωνία και άγχος να πάνε όλα καλά. Το απίστευτο για το οποίο προσπαθούσαμε και σκεφτόμασταν συνέχεια είχε γίνει. Το απίστευτο, που τώρα πια, περίπου δέκα μήνες μετά κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ, ζυγίζει 4200 και είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου ως τώρα και που ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω!
Κείμενο: Μαρία Κ.
Σκίτσο: Vecteezy
Για να διαβάσεις ολόκληρο το Ημερολόγιο της Μαρίας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
