Οι πρώτοι μήνες της νέας ζωής με το μωράκι στο σπίτι περνούν σχετικά γρήγορα. Αυτό βέβαια το συνειδητοποιείς πολύ αργότερα, όταν πια έχουν περάσει. Όπως έχω ήδη πει, όλα είναι καινούργια και για όλα υπάρχουν ερωτηματικά. Σιγά σιγά όμως συνηθίζεις με τα νέα δεδομένα και, αυτά που φαίνονταν βουνό στην αρχή, έχουν γίνει ρουτίνα. Έμαθες πια να φροντίζεις το μωράκι σου όπως νομίζεις εσύ καλύτερα, το αλλάζεις χωρίς να σκέφτεσαι τη σειρά των βημάτων, το ταΐζεις εύκολα, κάνεις το μπανάκι του ίσως και χωρίς βοήθεια πια. Επίσης έχεις εξοικειωθεί και με το ίδιο το μωρό και μπορείς να αναγνωρίσεις τα μηνύματα που σου στέλνει.
Και φτάνεις σε ένα σημείο όπου πιάνεις τον εαυτό σου σε στιγμές που κάποιος άλλος φροντίζει το μωράκι σου αντί για σένα ( π.χ. ο μπαμπάς του, η μαμά σου, δικοί σου άνθρωποι) να σκέφτεται πως δεν το κάνει καλά! Από τη μία μέρα στην άλλη, έχεις την εντύπωση ότι έχεις γίνει η ειδική σε όλα. «Παραλογισμοί» της νέας μαμάς δηλαδή. Από εκεί που θεωρούσες ότι δεν έκανες τίποτα σωστά, έχεις φτάσει σε σημείο να σκέφτεσαι πως μόνο εσύ ξέρεις τα πάντα και μόνο εσύ κάνεις τα πάντα όπως πρέπει. Πραγματικά βαδίζεις από το ένα άκρο στο άλλο, σε διάστημα μόλις λίγων ημερών.
Σιγά σιγά και αυτό όμως ξεπερνιέται, γιατί αλίμονο αν δεν αφήνεις κανέναν άλλο να πλησιάζει το μωρό σου. Πρόκειται για μία full time απασχόληση… μόνο που θα πρέπει να αρχίσεις να ασχολείσαι λίγο με τον εαυτό σου και πάλι. Έχουν μείνει λίγο πίσω όλα αυτά για αρκετό καιρό και ίσως να μην το έχεις προσέξει, αλλά πόσο καιρό έχεις να κάνεις ένα μπάνιο με την ησυχία σου χωρίς να βιάζεσαι;
Ή πόσο καιρό έχεις να φτιάξεις λίγο τα μαλλιά σου, που είσαι με μια πιασμένη κοτσίδα από την ώρα που βγήκες από το μπάνιο έως την ώρα που θα ξαναμπείς για το επόμενο; Γενικώς, όλα αυτά που έκανες πριν αποκτήσεις το νέο ρόλο «της μαμάς». Όταν υπάρχει θέληση και βοήθεια όλα γίνονται και όλα προλαβαίνονται. Την πρώτη φόρα που βγήκα για να πάω να φτιάξω τα νύχια μου ( μία περιποίηση που είχα μήνες να κάνω) είχα τρομερές τύψεις. Το μωρό ήταν με το μπαμπά του βέβαια, ο οποίος μπορεί να το φροντίζει εξίσου καλά με εμένα. Και όμως είχα τύψεις. Γιατί; Δεν ξέρω, μάλλον επειδή πρώτη φορά θα έκανα κάτι χωρίς το παιδί μαζί μου και κάτι που αφορούσε αποκλειστικά και μόνο εμένα.
Το επόμενο γεγονός που σου δημιουργεί πάλι τύψεις είναι η επιστροφή στη δουλειά (για τις μαμάδες που δουλεύουν και δεν χρησιμοποιούν όλες τις άδειες που παρέχονται). Το μωρό σου είναι πολύ μικρό ακόμη και θα λείπεις πολλές ώρες πια από κοντά του. (Ευτυχώς, στη δική μας περίπτωση, υπάρχει κάποιο οικογενειακό μέλος για να προσέχει το μωρό μας. Φαντάζομαι όμως το επιπλέον άγχος που τυχόν δημιουργεί η επιλογή ενός «ξένου» προσώπου για να φυλάει το παιδί.)
Δύσκολες και πάλι οι πρώτες ημέρες στη δουλειά… Το μυαλό μου συνέχεια στο παιδί, αν έφαγε, αν κοιμήθηκε, αν κάνει κάτι πρώτη φορά κι εγώ «το χάσω», αν, αν, αν…. Περιμένεις πως και πώς να περάσει η ώρα να γυρίσεις στο παιδάκι σου. Αν και πολύ μικρό ακόμη τη μαμά πάντα την καταλαβαίνει και κάνει τέτοια χαρά ‘όταν σε βλέπει, που έχεις διπλές τύψεις! Περιμένεις πως και πώς να έρθει το Σαββατοκύριακο μπας και το χορτάσεις. Για μία ακόμη φορά θα πω πως όλα συνηθίζονται, μπαίνεις σε μια ρουτίνα μετά από λίγο καιρό. Και όχι μόνο εσύ, αλλά και το μωράκι.
Το δικό μου μωράκι παρέμεινε ένα ήσυχο και σχετικά εύκολο παιδί, όπως ήταν και νεογέννητο. Δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα ούτε με την επιστροφή μου στη δουλειά, ούτε με τις απουσίες μου από το σπίτι. Επίσης είναι και ένα παιδάκι που από τον τρίτο μήνα περίπου άρχισε να κοιμάται σχεδόν οχτάωρο! Οπότε κοιμόμασταν και ξεκουραζόμασταν κι εμείς. Τότε είναι που αρχίζουν τα γέλια και οι χαρές όταν σε βλέπει και γενικώς αρχίζει να επικοινωνεί με τους γύρω του. Αρχίζουν όμως και οι γκρίνιες που δεν καταλαβαίνεις που οφείλονται. Όταν έχει φάει, είναι καθαρό και δεν νυστάζει, τότε γιατί γκρινιάζει; Όταν δεν ξέρεις γιατί δεν είναι ήρεμο το παιδί, το μυαλό σου πάει πάντα στο χειρότερο! Δεν μπορεί να γκρινιάζει χωρίς να του φταίει κάτι! Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές όμως. Υπομονή και πάλι υπομονή… κάποια στιγμή θα ησυχάσει.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις πάντα όση υπομονή χρειάζεται, έρχεται η στιγμή που θα πεις «αμάν πια, δεν αντέχω άλλη γκρίνια». Και τα λέω εγώ αυτά που δεν έχω ένα παιδί που γκρινιάζει πολύ. Και όμως το λες, το μετανιώνεις αμέσως αλλά το έχεις ήδη πει. Και το λες γιατί αρχίζει σιγά σιγά η ζωή σου να μπαίνει σε ρυθμούς και, ενώ πάνω απ’ όλα προέχει το παιδί, εσύ έχεις στο κεφάλι σου ένα σωρό ακόμη πράγματα, ένα σωρό υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να είσαι κι εκεί συνεπής.
Γενικώς, πρέπει να έχεις πολύ υπομονή και αντοχή όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα παιδί, και φαντάζομαι ότι όσο μεγαλώνει το παιδάκι τόσο θα πρέπει να μεγαλώνουν και τα όρια της υπομονής και αντοχής μας. Η αγάπη και η ολοκλήρωση που νιώθεις όμως είναι αστέρευτες πηγές που μόνο όμορφα συναισθήματα μπορούν να σε γεμίσουν!
***
Και κάπου εδώ τελειώνει το Ημερολόγιο της Μαρίας. Την ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκε να μοιραστεί αυτές τις τόσο προσωπικές στιγμές μαζί μας με τις οποίες ίσως να βοήθησε κάποια νέα μανούλα να μη νιώθει τόσο φοβισμένη στην καινούργια ζωή που μόλις ξεκίνησε παρέα με το μωράκι της. Η Μαρία θα συνεχίσει να είναι κοντά μας, δίνοντάς μας πρακτικές συμβουλές από την εμπειρία της, σχετικά με διάφορες καταστάσεις που τυχόν συναντήσουν οι μαμάδες με το μωράκι τους.
Κείμενο: Μαρία Κ.
Σκίτσο: Vecteezy
Για να διαβάσεις ολόκληρο το Ημερολόγιο της Μαρίας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
