Επιτέλους, μετά από τόσους μήνες υπομονής, αναμονής και άγχους, όλα πήγαν καλά και γεννήθηκε η μπεμπούλα μας. Η πρώτη της αγκαλιά μέσα στο χειρουργείο, το πρώτο της κλάμα και το πρώτο φιλί που της έδωσα έσβησαν τα πάντα. Η ζωή μου άρχισε και πάλι να μετράει από το μηδέν. Μετά τον τοκετό και τις ώρες μέχρι να με μεταφέρουν στο δωμάτιο και να μου φέρουν το παιδί, άρχισε η ζωή μου να μετράει διαφορετικά. Καλύτερα άρχισε η ζωή μου να μην μετράει τόσο πολύ όσο πριν. Όταν ένα μωρό έρχεται συνειδητά, δεν υπάρχουν σκέψεις πλέον που αφορούν πρώτα εσένα. Πάντα από εδώ και πέρα πρώτη σκέψη είναι το παιδί.
Οι μέρες στο μαιευτήριο ευτυχώς περνάνε γρήγορα, και λέω ευτυχώς γιατί βρίσκεσαι σε μια δύνη συναισθημάτων, συμβουλών από περισσότερο «έμπειρους γονείς» και «ειδικούς», πρωτόγνωρων καταστάσεων που μπορεί να σε τρελάνουν. Δεν θα πω ότι οι μέρες στο μαιευτήριο ήταν εύκολες, γιατί όταν έρχεται το πρώτο σου παιδάκι δεν γνωρίζεις τίποτα, όλα είναι καινούρια και το σημαντικότερο είναι πως ένα μικρό ανθρωπάκι εξαρτάται από εσένα και μόνο.
Στην περίπτωσή μας, δυσκολευτήκαμε από την αρχή με το θηλασμό – και εγώ και η μικρούλα. Δεν έπιανε καλά το στήθος, με αποτέλεσμα να κλαίει και να χαλάει τον κόσμο. Με το δίκιο του το παιδί γιατί συνεχώς πεινούσε, δεν του έφτανε όσο έπινε, που κι αυτό ήταν με τα χίλια ζόρια. Όλες οι κοπέλες του μαιευτηρίου βοηθούσαν πάρα πολύ αλλά δεν είχαν μόνο εμένα να εξυπηρετήσουν.
Μου έλεγαν όλοι πως θα τα καταφέρει το παιδί, πως ακόμα δεν έχει βρει τον τρόπο να πιάσει το στήθος μου, πως έχω όσο γάλα χρειάζεται για τις ανάγκες του, αλλά τελικά δεν ήταν απόλυτα έτσι τα πράγματα. Το παιδί ενώ την ημέρα ήταν σχετικά ήρεμο και με τη βοήθεια των μαιών θήλαζε όσο μπορούσε, το βράδυ ήταν πολύ ανήσυχο και έκλαιγε σχεδόν όλη την ώρα. Τώρα μετά από αρκετό καιρό καταλαβαίνω ότι το παιδί απλά πεινούσε και δεν του έφτανε τελικά όσο γάλα έπινε από το στήθος μου.
Ώσπου την τρίτη ημέρα που ήμασταν στο μαιευτήριο, το παιδί έχασε πάνω από το επιτρεπτό βάρος και αρχίσαμε να του δίνουμε συμπλήρωμα με ξένο γάλα. Τότε ηρέμισε. Όταν μου είπαν ότι έχασε αυτό το παραπάνω βάρος το παιδί, αυτομάτως ένοιωσα τύψεις και ότι κάτι δεν κάνω καλά εγώ. Έκλαιγε το μωρό; έκλαιγα κι εγώ. Αν σκεφτείτε και τις ορμόνες που κάνουν πάρτι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της λοχείας φαντάζεστε την κατάστασή μου.
Όσο και να με διαβεβαίωναν ότι δεν ήταν το πρώτο μωρό – ούτε φυσικά το τελευταίο – που δεν μπορούσε να βρει αμέσως τον τρόπο να θηλάζει, εγώ σκεφτόμουν ότι φταίω εγώ. Επίσης έδινα την εξήγηση αυτή, επειδή όταν ήταν κάποια μαία κοντά μου και με βοηθούσε, η μικρούλα έπιανε το στήθος μου και θήλαζε. Μόνη μου ούτε πέντε λεπτά δεν τα κατάφερνα.
Άσε που από την πρώτη ημέρα έκαναν όλοι εκστρατεία υπέρ του μητρικού θηλασμού, το πόσο σημαντικός είναι, το ότι όλες οι κοπέλες έχουν όσο γάλα χρειάζεται το μωρό, πως δεν πρέπει να τα παρατάμε, πως πρέπει να προσπαθούμε συνέχεια ακόμα κι αν χρειάζεται κάθε μία ώρα να είναι το παιδί στο στήθος. Δυστυχώς όμως κατάλαβα ότι δεν είναι πάντα έτσι. Ναι, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν έχεις όσο γάλα χρειάζεται το παιδί ή δεν μπορεί το παιδί να πιάσει το στήθος σωστά, με αποτέλεσμα να μην ενεργοποιούνται οι γαλακτοφόροι αδένες και τελικά να πεινάει και να κλαίει.
Αφού ξεκινήσαμε λοιπόν το «ξένο» γάλα σαν συμπλήρωμα του δικού μου, το παιδί όχι μόνο σταθεροποίησε το βάρος του, αλλά πήρε κιόλας πριν το εξιτήριο. Την κατάσταση αυτή δυσκόλεψε περισσότερο και το γεγονός ότι είχα κάνει ένα χειρουργείο (ο τοκετός έγινε με καισαρική στην περίπτωσή μου). Ήταν ένα χειρουργείο και αυτό, το οποίο είχε πόνους και δυσκολία στην κίνηση για τις πρώτες ημέρες. Δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει και στον φυσιολογικό τοκετό αλλά θεωρώ ότι και σε αυτή την περίπτωση όλο και κάποιους πόνους περνάει η κάθε κοπέλα.
Πέρα όμως από τα παραπάνω «δύσκολα» που φαίνονται βουνό στην αρχή, υπάρχουν και τα όμορφα και ευχάριστα αυτές τις μέρες. Είχα δίπλα μου τη μικρούλα και δεν χόρταινα να κάθομαι να την κοιτάζω. Παρόλη την κούραση και την ταλαιπωρία, δεν με ένοιαζε καθόλου. Έχουν κούραση αυτές οι ημέρες γιατί μην ξεχνάμε ότι περνάει και πολύς κόσμος να σε επισκεφτεί! Λένε πως η χαρά που μοιράζεται πολλαπλασιάζεται.
Έτσι λοιπόν η χαρά, που όλα πήγαν καλά και το μωρό είναι υγιές, μοιράζεται με την οικογένεια και τους ανθρώπους που αγαπάς και γίνεται ακόμα περισσότερη. Κόσμος πολύς στο μαιευτήριο θα περάσει σίγουρα!!! Κόσμος που μπορεί να έχεις καιρό να δεις ή δεν έχεις πολλές επαφές. Όμως όλοι όσοι θα έρθουν έχουν χαρά και το βλέπεις στα μάτια τους. Αν κάποιος δεν ήθελε, πολύ απλά δεν θα ερχόταν να σε δει.
Όπως είπα και στην αρχή, οι μέρες αυτές περνάνε πολύ γρήγορα και δεν τις καταλαβαίνεις. Φτάνει η μέρα που έχει προγραμματιστεί το εξιτήριό σου και δεν το πιστεύεις! Μπήκαμε στο μαιευτήριο δύο και φεύγουμε τρεις… και για το επιπλέον ανθρωπάκι που θα έχουμε μαζί μας στο σπίτι πια ένα είναι σίγουρο: πως θα το λατρεύουμε και θα κάνουμε τα πάντα για να είναι μόνο χαρούμενο!
Κείμενο: Μαρία Κ.
Σκίτσο: All-Free-Download
Για να διαβάσεις ολόκληρο το Ημερολόγιο της Μαρίας, δες εδώ
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
