Η αδελφή μου έχει πολύ ωραία φωνή: θυμάμαι όταν ήμασταν παιδιά την έβαζα να μου τραγουδά τραγούδια των Ντουράν Ντουράν με τις ώρες. Κι ας ήταν μόλις πέντε χρονών, μήπως καταλάβαινα τότε πως τα αλαμπουρνέζικα που τραγουδούσε δεν ήταν αγγλικά; Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε διαγωνισμός τραγουδιού σε παιδικό πάρτι που να μην κέρδιζε και μέχρι και σήμερα δεν υπάρχει συγκέντρωση με καραόκε που να μην έχει ξεχωρίσει. Πάντοτε της άρεσε να τραγουδά, ποτέ όμως δεν πήγε σε κάποιο ωδείο ή σε κάποια σχολή τραγουδιού, έχω την εντύπωση μάλιστα πως δεν ξέρει καν να διαβάζει μουσικές νότες (*σημείωση στον εαυτό μου: αύριο να τη ρωτήσω). Πάντως ξέρω σίγουρα πως ακόμα και τώρα μετανιώνει γι’ αυτό.
Όλες μας κατά καιρούς έχουμε θέσει στόχους ή έχουμε ονειρευτεί να κάνουμε κάτι που τελικά ξεχάσαμε ή απλώς δε δοκιμάσαμε καν. Αν βέβαια είχαμε ασχοληθεί τότε μ’ εκείνο το όνειρο, σήμερα ίσως να είμασταν ήδη πετυχημένες σ’ αυτόν το τομέα. Αν, για παράδειγμα, η αδελφή μου είχε γραφτεί σ’ ένα ωδείο όταν ήταν ας πούμε δέκα χρονών, τότε ίσως σήμερα να ήταν μια μεγάλη τραγουδίστρια που το όνομά της θα το γνωρίζαμε όλες.
Ίσως πάλι όχι, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως όταν «έπρεπε» δεν γράφτηκε στο ωδείο, δεν έμαθε να τραγουδάει σωστά, δεν άνοιξε την πόρτα του τραγουδιού ως κάτι περισσότερο από ένα περιστασιακό καραόκε.
Αυτό το όνειρο (μαζί με πολλά άλλα) ανήκει στο παρελθόν, είναι κάτι που έγινε ή μάλλον δεν έγινε, πάντως σίγουρα πέρασε και τώρα πια δεν αλλάζει. Ακούγεται πολύ άσχημο όλο αυτό, έτσι δεν είναι;
Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα όσο φαίνονται. Γιατί μπορεί το παρελθόν να βρίσκεται πίσω μας, το μέλλον όμως βρίσκεται όλο μπροστά μας. Και τίποτα δε μας εμποδίζει να κάνουμε αυτό που ονειρευόμασταν πριν δέκα χρόνια, πραγματικότητα σήμερα!
Τι κι αν δε μάθαμε ποτέ να πλέκουμε όταν μας είχε κολλήσει να μάθουμε και είχαμε μάλιστα αγοράσει μαλλιά και βελόνες; Σήμερα είναι η μέρα που αν το αποφασίσουμε θα ξεκινήσουμε τελικά το πλέξιμο. Ή θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε ισπανικά ή θα πιάσουμε να διαβάσουμε λίγη Παγκόσμια Ιστορία γιατί θεωρούμε ότι είμαστε παντελώς άσχετες και θέλουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Σήμερα είναι η μέρα που αν το θέλει ακόμα πραγματικά, η αδελφή μου μπορεί να πάει στο ωδείο και να μάθει να τραγουδάει με τον τρόπο που πάντα ονειρευόταν.
Και δεν πειράζει αν έχουν περάσει τα χρόνια, δεν πειράζει αν δε μάθουμε τελικά ποτέ να πλέκουμε ολόκληρο πουλόβερ ή αν δεν καταφέρουμε ποτέ να πάρουμε το προφίσιενσι στα ισπανικά. Τουλάχιστον θα φοράμε τα πιο όμορφα χειροποίητα κασκόλ και όταν αξιωθούμε να πάμε στην Ισπανία θα λέμε “hola” σε όσους συναντάμε με περηφάνεια.
Γιατί ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε κάτι που πάντα θέλαμε.
Και ξέρετε… η καλύτερη ώρα για να το κάνουμε είναι ΤΩΡΑ!
Κείμενο: Χρυσάνθη Ξηρουχάκη
Φωτογραφίες: EveryWomangr
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στο info@everywoman.gr.
