Σ’ ένα πάρκο κάποτε, μια μητέρα κάθονταν σ΄ ένα παγκάκι και παρακολουθούσε το κοριτσάκι της που προσπαθούσε να μετακινήσει μια βαριά πέτρα από το σημείο που έπαιζε. Προσπάθησε μια φορά χωρίς επιτυχία, μια ακόμα, και μετά ακόμα μία… η πέτρα έμενε στη θέση της, αμετακίνητη. Απογοητευμένο το κοριτσάκι άρχισε να κλαίει γοερά και τότε η μαμά του το πλησίασε και το ρώτησε τί πρόβλημα υπήρχε.
«Δεν μπορώ να κουνήσω αυτή την πέτρα» είπε το κοριτσάκι μέσα στους λυγμούς του.
«Δοκίμασες τα πάντα;» ζήτησε να μάθει η μητέρα του.
«Ναι!!!» φώναξε το κοριτσάκι κλαίγοντας.
«Όχι,» διαφώνησε ήρεμα η μητέρα του «εγώ στεκόμουν εδώ όλη την ώρα και δε ζήτησες τη βοήθειά μου!»
Οι «πέτρες» και εμείς
Αλήθεια, πόσο συχνά έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αγωνίζεστε να μετακινήσετε «πέτρες» εντελώς μόνες σας; Γιατί τελικά μας είναι τόσο δύσκολο να ζητήσουμε βοήθεια ακόμα κι όταν τη χρειαζόμαστε απεγνωσμένα; Αν δηλαδή καταφέρουμε κάτι μόνες μας θα έχει μεγαλύτερη αξία; Θα πάρουμε κάποιο μετάλλιο για την ικανότητά μας ή θα γίνουμε η καινούρια σούπερ ηρωίδα της εποχής;
Γιατί όμως διστάζουμε να ζητήσουμε βοήθεια;
Δυστυχώς για κάποιο περίεργο λόγο μεταφράζουμε την ανάγκη να ζητήσουμε βοήθεια σαν ένδειξη αδυναμίας. Δεν είμαστε αρκετά δυνατές, έξυπνες, θαρραλέες αν δεχτούμε βοήθεια για να πραγματοποιήσουμε κάποιο στόχο μας. Ενώ αν το καλοσκεφτούμε ισχύει ακριβώς το αντίθετο: χρειάζεται πάρα πολλή δύναμη και τόλμη για να μπορέσουμε να παραδεχτούμε ανοιχτά σε κάποιον ότι δεν τα πάμε και πολύ καλά αυτόν τον καιρό, ότι χρειαζόμαστε τη βοήθειά του για να τα πάμε καλύτερα.
Υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος;
Ένας άλλος λόγος που αποφεύγουμε να καταφύγουμε στη βοήθεια κάποιου είναι ο φόβος πως μπορεί να μας το αρνηθεί ή ακόμα χειρότερα, ο φόβος ότι μπορεί να τον ενοχλούμε. Αν όμως σκεφτούμε ακριβώς την ίδια κατάσταση αλλά αντίστροφα, αν κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο δε ζητούσε τη βοήθειά μας μην τυχόν και μας βγάλει από το πρόγραμμά μας, αυτό δε θα μας άρεσε καθόλου, σωστά; Πως νομίζετε λοιπόν ότι αισθάνονται οι άνθρωποί μας όταν μας βλέπουν να παλεύουμε μόνες μας και να μη ζητάμε να μας δώσουν ένα σπρωξιματάκι για να τα καταφέρουμε;
Εντάξει με τους αγαπημένους μας, αλλά τί γίνεται με αγνώστους;
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και μεταξύ αγνώστων: μας ενόχλησε έστω και λίγο όταν, για παράδειγμα, η μικροσκοπική γιαγιούλα στο σούπερ μάρκετ μας ζήτησε να της πιάσουμε κάτι από το πάνω-πάνω ράφι; Αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο θα συνειδητοποιήσουμε πως, κατά βάθος, μας αρέσει να κάνουμε μικρές εξυπηρετήσεις στους γύρω μας. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και προς τα εμάς: οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας είναι παραπάνω από πρόθυμοι να κάνουν κάτι για εμάς. Αρκεί να τους το ζητήσουμε!
Μπορούμε να βρούμε μια ισορροπία;
Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να ζητάμε βοήθεια με το παραμικρό! Κάτι τέτοιο θα μας στερούσε την απόκτηση νέων εμπειριών και γνώσεων. Και βέβαια θα προσπαθήσουμε να επιτύχουμε τον όποιο στόχο μας ξανά και ξανά. Άλλωστε είμαστε από τη φύση μας «προγραμματισμένες» να καταφέρνουμε άπειρα πράγματα από μόνες μας, απλώς όχι όλα, όχι τα πάντα. Πρέπει λοιπόν να καταλαβαίνουμε πότε είναι η ώρα να βάλει και κάποιος άλλος το χεράκι του.
Αν χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο εκατό φορές μέχρι να μου έρθει μια καλή ιδέα για να γράψω ένα άρθρο, νομίζω πως απλώς θα καταλήξω με πονοκέφαλο. Αν ρωτήσω όμως τη φιλεναδίτσα μου τι θα ήθελε να διαβάσει στο everywoman.gr, τότε μάλλον θα έχω έμπνευση για τουλάχιστον ένα άρθρο μετά το τέλος της συζήτησης. Κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό, αντιθέτως είναι απολύτως ικανοποιητικό και για μένα και για τη φίλη μου που με βοήθησε.
Κείμενο: Χρυσάνθη Ξηρουχάκη
Φωτογραφίες: EveryWomangr
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στο info@everywoman.gr.
