Καλημέρα μόνο σε όσους νομίζουν ότι το 1990 ήταν πριν δέκα χρόνια!

Καλημέρα μόνο σε όσους νομίζουν ότι το 1990 ήταν πριν δέκα χρόνια!

Αυτό το μήνυμα έγραψε μια φίλη στο Facebook πριν λίγο καιρό και ομολογώ ότι αν και αρχικά γέλασα με την καρδιά μου, γρήγορα συνειδητοποίησα ότι ανήκα κι εγώ σ’ αυτή την κατηγορία, άρα η καλημέρα της ανάρτησής της ήταν και για μένα. Με αφορμή αυτή την καλημέρα, αποφάσισα να κάνω μαζί σας σήμερα ένα σύντομο ταξίδι σε μια άλλη εποχή, τότε που δεν υπήρχαν κινητά, τάμπλετ ή κομπιούτερ, τότε που το ίντερνετ δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του σε κάθε σπίτι. Έγραψα λοιπόν μια λίστα με διάφορα πράγματα που ήταν απολύτως φυσιολογικά στο παρελθόν και ακούγονται τελείως εξωπραγματικά στις μέρες μας. Μερικές από εσάς θα τα αναγνωρίσετε, άλλες πάλι θα τα θεωρήσετε επιστημονική φαντασία. Σας υπόσχομαι όμως ότι όλες σας θα διασκεδάσετε. Ξεκινάμε λοιπόν:

Καλημέρα μόνο σε όσους νομίζουν ότι το 1990 ήταν πριν δέκα χρόνια!

Η λέξη «γκουγκλάρω» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό μας, αν θέλαμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για κάτι έπρεπε ν’ ανοίξουμε την εγκυκλοπαίδεια. Κι επειδή αυτό δεν ήταν και πολύ πιθανό, απλώς δε μαθαίναμε περισσότερα πράγματα για κάτι.

Όταν τρώγαμε δε βγάζαμε φωτογραφία το πιάτο μας.

Οι διακοπές μας περιορίζονταν σε εξωτικά μέρη όπως η Λούτσα και το χωριό του πατέρα μας. Και συνήθως ο προορισμός μας ήταν ο ίδιος κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι.

Εκτυπώναμε τις φωτογραφίες μας και τις βάζαμε σε άλμπουμ με χρωματιστά εξώφυλλα που οι σελίδες τους είχαν κόλλα και καλύπτονταν από ένα αντιαισθητικό σελοφάν. Φυσικά μετά από λίγο καιρό, όλες οι σελίδες κολλούσαν μεταξύ τους και οι φωτογραφίες έπεφταν κάθε φορά που σηκώναμε το άλμπουμ.

Η τηλεόραση είχε ελάχιστα κανάλια, συνεπώς όλοι παρακολουθούσαμε τις ίδιες σειρές και τις ίδιες ταινίες. Ο «Ιππότης της Ασφάλτου», οι «Ντιούκς» και η «Δυναστεία» ήταν στα φόρτε τους.

Τρώγαμε γαριδάκια που άφηναν χρώμα στα δόντια μας, γλειφιτζούρια που έβαφαν τη γλώσσα μας μπλε και καραμελάκια που έσκαγαν σα μικρά πυροτεχνήματα στο στόμα μας. Και φυσικά Μερέντα!

Μετράγαμε πόσα μπάνια κάναμε στη θάλασσα και πόσα παγωτά φάγαμε το καλοκαίρι. Και δε χρειάζεται να πω ότι δεν διανοούμασταν να μετρήσουμε πόσα βήματα κάναμε ή πόση ώρα γυμναστήκαμε μέσα σε μια μέρα.

Είχαμε λευκώματα αναμνήσεων που τα δίναμε στους φίλους μας να γράφουν και όταν μας τα επέστρεφαν, γυρνούσαμε βιαστικά τις σελίδες για να δούμε τι μας κόλλησαν στο «χάρισέ μου κάτι».

Όταν η φουρνάρισσα της γειτονιάς μας έβλεπε να μπαίνουμε στο φούρνο, έφερνε τη φρατζόλα που μας είχαν πει να αγοράσουμε από το σπίτι πριν προλάβουμε να της ζητήσουμε «μισό κιλό ψωμί χωριάτικο, όχι ξεροψημένο».

Καλημέρα μόνο σε όσους νομίζουν ότι το 1990 ήταν πριν δέκα χρόνια!

Μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τους φίλους μας για να κανονίσουμε τη βραδινή μας έξοδο, χωρίς να προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με διακόσια γραπτά μηνύματα.

Όταν ήμασταν στη θάλασσα, παρακαλούσαμε να μας πάρουν λουκουμά με ζάχαρη από τον ευγενικό κύριο που περπάταγε στην παραλία ισορροπώντας έναν τεράστιο ξύλινο δίσκο γεμάτο λουκουμάδες στο κεφάλι του. (σημείωση: συνήθως δεν μας έπαιρναν!)

Κάθε Κυριακή, πηγαίναμε ένα ταψί με κρέας ή κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο της γειτονιάς για να μας το ψήσει.

Λέξεις όπως γλουτένη, λακτόζη ή στέβια μας ήταν παντελώς άγνωστες, θα μπορούσαν κάλλιστα να ανήκουν στην κινεζική γλώσσα.

Ακούγαμε ραδιόφωνο και αντιγράφαμε σε κασέτες τα τραγούδια που μας άρεσαν. Είχαμε εκπαιδεύσει τα αυτιά μας να μην ενοχλούνται από το σήμα του σταθμού ή τη διαφήμιση που έπαιζαν στη μέση του τραγουδιού.

Κάναμε συλλογή αυτοκόλλητα χαρτάκια με τη Σάρα Κέι και τη Μις Πέτικοτ που τα πουλούσαν τα περίπτερα μέσα σε φακελάκια. Τα κολλούσαμε σε άλμπουμ και τα διπλά μας τα ανταλλάζαμε με τους φίλους μας. Εννοείται πως σχεδόν ποτέ κανείς δεν είχε καταφέρει να συμπληρώσει το άλμπουμ του.

Δεν είχαμε αλλεργία σχεδόν σε τίποτα.

Πηγαίναμε σε πανηγύρια που είχαν μικρές παραστάσεις όπως «η γυναίκα που έγινε γορίλας» και σε τσίρκα που είχαν αληθινούς ελέφαντες και λιοντάρια.

Πολύ συχνά μαζευόμασταν όλες οι φίλες και γειτόνισσες στο σπίτι κάποιας γνωστής και παρακολουθούσαμε επιδείξεις παντός τύπου για να αγοράσουμε είδη «πρώτης ανάγκης» όπως  τάπερ σε άσχετα σχήματα και μεγέθη και ατμοκαθαριστές χαλιών.

Κείμενο: Χρυσάνθη Ξηρουχάκη
Φωτογραφίες: EveryWomangr


Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.

Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ: