Πιστεύω ότι όλες μας συμφωνούμε πως οι αναμνήσεις μας είναι πολύτιμες και η αξία τους είναι μοναδική για την καθεμία από εμάς. Προσωπικά λατρεύω να ανατρέχω σε στιγμές που με γέμισαν χαρά και ικανοποίηση, στιγμές που δεν ανήκουν απαραίτητα σε κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου μέχρι σήμερα.
Και εντάξει, είναι εύκολο να θυμηθούμε μεγάλα γεγονότα που μας έκαναν ευτυχισμένες, την ημέρα που αποφοιτήσαμε ή παντρευτήκαμε, που αποκτήσαμε το πρώτο, δεύτερο, τρίτο μας παιδί ή που φέραμε στο σπίτι μας το κατοικίδιο που λατρεύουμε. Όμως τι γίνεται με τις υπόλοιπες μέρες, τις συνηθισμένες, αυτές που δεν έγινε κάτι συνταρακτικό αλλά παρόλα αυτά αισθανθήκαμε την καρδιά μας να πλημμυρίζει από ευτυχία; Αυτές είναι μέρες που κινδυνεύουν να ξεχαστούν εκτός κι αν κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Η ιδέα μου ήρθε μια φορά που τυχαία, μέσα στο κουτί που φυλάω τα τσιμπιδάκια των μαλλιών είδα μια κόκκινη κορδελίτσα από ένα ανθοπωλείο (το γεγονός ότι έχω κουτί για τσιμπιδάκια μαλλιών ενώ δε φοράω τσιμπιδάκια είναι ένα από τα μυστήρια της δεκαετίας). Πίσω στην κορδελίτσα λοιπόν… Αρχικά αναρωτήθηκα γιατί την είχα φυλάξει, μετά από μερικά λεπτά όμως θυμήθηκα την πρώτη συναυλία που παρακολούθησα στη ζωή μου. Κάποια στιγμή, ο τραγουδιστής βγήκε στη σκηνή με μια αγκαλιά τριαντάφυλλα και άρχισε να τα πετάει στο κοινό. Ένα από αυτά τα τριαντάφυλλα προσγειώθηκε κυριολεκτικά στα χέρια μου και η κόκκινη κορδελίτσα ήταν δεμένη με έναν φιόγκο στο κοτσάνι του. Δε χρειάζεται να σας πω ότι παραλίγο να λιποθυμήσω από τη χαρά μου και ότι για τα υπόλοιπα εφηβικά μου χρόνια η κόκκινη κορδελίτσα αποτέλεσε ένα από τα πολυτιμότερα αντικείμενα που είχα.
Φυσικά με τον καιρό (πρέπει να έχουν περάσει περίπου 100 χρόνια από τότε) έχασε τη σημασία της και ερχόμαστε στο σήμερα που για κάποια λεπτά ούτε καν την αναγνώρισα. Και αυτό με τάραξε. Εκείνη η συναυλία ήταν από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου μέχρι τότε, την περίμενα μετρώντας τα λεπτά, την απόλαυσα όσο δε μπορώ να σας περιγράψω κι όμως μέχρι πριν λίγο δε θυμόμουν καν την ύπαρξή της.
Αποφάσισα λοιπόν να μην αφήσω κάτι τέτοιο να ξανασυμβεί. Με λίγη καλή θέληση και πολύ (πάρα πολύ) ψάξιμο, κατάφερα να βρω το εισιτήριο εκείνης της συναυλίας, όπως και μια-δυο φωτογραφίες. Τα τοποθέτησα όλα σε μια κορνίζα που αυτή τη στιγμή κρέμεται στο διάδρομο του σπιτιού μου θυμίζοντάς μου εκείνη τη μοναδική μέρα της ζωής μου.
Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε με άπειρες άλλες αναμνήσεις μας. Όπως έγραψα και πριν, δε χρειάζεται να είναι κάποιο σπουδαίο γεγονός, αρκεί να μας έκανε χαρούμενες όταν συνέβη και να θέλουμε να διατηρήσουμε την ανάμνησή του ζωντανή στη μνήμη μας.
Διάβασε επίσης: Μικροί θησαυροί από σπιρτόκουτα
Στο τεχνικό κομμάτι τώρα, οι κορνίζες μας πρέπει να έχουν βάθος αν σκοπεύουμε να τις στολίσουμε με κάποιο αντικείμενο ή μπορούν να είναι απλές, χωρίς βάθος αν τα αναμνηστικά μας είναι χάρτινα ή χωρίς όγκο. Δε χρειάζεται να είμαστε ζωγράφοι ή διακοσμητές για να γεμίσουμε τις κορνίζες μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να το κάνουμε με φροντίδα και αγάπη.
Ένα τέτοιο κάδρο αναμνήσεων μπορεί να γίνει ένα μοναδικό δώρο για κάποιον που αγαπάμε. Είτε το φτιάξουμε για εμάς είτε για κάποιον άλλο, ένα είναι σίγουρο: θα μας βοηθήσει να ζήσουμε τις ευτυχισμένες στιγμές μας ξανά και ξανά.
Και δεν υπάρχει καλύτερο από αυτό, έτσι δεν είναι;
Κείμενο: Χρυσάνθη Ξηρουχάκη
Φωτογραφίες: EveryWomangr
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.
