Η ομορφιά έχει διαφορετικά πρόσωπα σε διαφορετικούς τόπους και εποχές. Κάτι που εμείς σήμερα θεωρούμε όμορφο, δεν ήταν απαραίτητα όμορφο πριν εκατό χρόνια, ούτε είναι απαραίτητα όμορφο σε ένα διαφορετικό μέρος του κόσμου.
Η αρχαία Κίνα είχε το δικό της ορισμό όσον αφορούσε στην ομορφιά ο οποίος περιλάμβανε μια διαδικασία εξαιρετικά επίπονη για τις γυναίκες που την εφάρμοζαν, αφήνοντάς τες παραμορφωμένες για την υπόλοιπη ζωή τους.
Κι αυτό, γιατί μια γυναίκα για να είναι όμορφη έπρεπε να έχει μικροσκοπικά πόδια, τα «πόδια του λωτού».
Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά πότε ή πως ακριβώς πρωτοέκαναν την εμφάνισή τους τα πόδια του λωτού. Υπάρχουν πολλοί μύθοι και ιστορίες αλλά η πιθανότερη εκδοχή είναι αυτή που αναφέρεται στη χορεύτρια Yao Niang που έζησε το 10ο αιώνα και συνήθιζε να δένει τα πόδια της με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να χορεύει ισορροπώντας στις μύτες των δακτύλων της, κάπως σαν τις σημερινές μπαλαρίνες δηλαδή. Χόρευε μέσα σ’ έναν χρυσό λωτό στολισμένο με κορδέλες και πετράδια και ήταν τόσο χαριτωμένη, που κατάφερε να κερδίσει την καρδιά του αυτοκράτορα Li Yu. Οι υπόλοιπες χορεύτριες θέλοντας να της μοιάσουν, άρχισαν να δένουν κι εκείνες τα πόδια τους με τον ίδιο τρόπο.
Με τον καιρό, τα μικροσκοπικά πόδια θεωρήθηκαν άκρως ερωτικά και όλες οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας άρχισαν να δένουν τα πόδια τους επιθυμώντας να είναι όμορφες και ποθητές. Πολύ γρήγορα αυτή η συνήθεια εξαπλώθηκε και στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα και τα πόδια του λωτού έγιναν σύμβολο ομορφιάς και κοινωνικού στάτους.
Δυστυχώς αυτή η επίπονη διαδικασία εφαρμόζονταν στα κορίτσια από πολύ μικρή ηλικία, μεταξύ τεσσάρων και εννέα ετών και διαρκούσε για περίπου δύο χρόνια. Θεωρούνταν ένα στάδιο ωρίμανσης στη ζωή κάθε γυναίκας, όπως η εφηβεία. Τα κορίτσια, όπως ακριβώς οι γιαγιάδες και οι μητέρες τους, πίστευαν ότι τα πόδια του λωτού θα τους εξασφάλιζαν έναν καλό γάμο αργότερα, κάνοντάς τες να είναι επιθυμητές και γόνιμες.
Όπως η μικροσκοπική μέση ήταν αξιοζήλευτη κατά τη Βικτωριανή εποχή, έτσι και τα πόδια του λωτού ήταν σύμβολο ομορφιάς στην αρχαία Κίνα. Όσο μικρότερο ήταν το πόδι μιας γυναίκας, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχε να αποκτήσει έναν πλούσιο και δυνατό σύζυγο.
Το όνειρο όλων τους ο «χρυσός λωτός» όπου το πόδι δεν ξεπερνούσε τα 7.5 εκατοστά. Ο «ασημένιος λωτός», δηλαδή όταν το πόδι ήταν περίπου 10 εκατοστά, ήταν αποδεκτός αλλά οτιδήποτε μεγαλύτερο, επονομαζόταν «σιδερένιος λωτός» και άφηνε ελάχιστες πιθανότητες στη γυναίκα να παντρευτεί μια και κανείς δεν ήθελε να έχει σύζυγο με τόσο μεγάλα (και συνεπώς άσχημα) πόδια.

Οι γυναίκες με πόδια λωτού, ζούσαν μια ζωή μέσα στον πόνο, δεν μπορούσαν ποτέ ξανά να περπατήσουν κανονικά και αντιμετώπιζαν πολλά προβλήματα υγείας σε διάφορα σημεία του σώματός τους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρόλα αυτά ήταν περήφανες που κατάφερναν να μένουν πιστές στην παράδοση που τις έκανε να αισθάνονται ανώτερες και όμορφες. Φορούσαν με καμάρι τα περίτεχνα παπουτσάκια τους κεντημένα με περίπλοκα σχέδια και στολισμένα με λαμπερά πετράδια. Αυτές οι ίδιες γυναίκες ήταν και ο λόγος που το έθιμο διατηρήθηκε για περισσότερα από χίλια χρόνια και όλες οι προσπάθειες που έγιναν για την απαγόρευσή του δεν είχαν αποτέλεσμα.
Τελικά τα πόδια του λωτού απαγορεύθηκαν από το Μάο στα μέσα του 1950, ενώ το τελευταίο εργοστάσιο που έφτιαχνε παπούτσια λωτούς έκλεισε το 1999.
Όταν το έθιμο θεωρήθηκε παράνομο, εκατομμύρια γυναίκες εξακολουθούσαν να έχουν τα πόδια του λωτού που είχαν αποκτήσει κατά τη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας. Μερικές από αυτές ζουν μέχρι σήμερα, εξακολουθώντας να είναι περήφανες που τα πόδια τους «στολίζουν» ένα ζευγάρι εύθραυστοι λωτοί.
Κείμενο: Χρυσάνθη Ξηρουχάκη
Στο EveryWoman.gr χαιρόμαστε όταν θέλεις να αναδημοσιεύσεις κάποιο post μας. Θα σε παρακαλούσαμε όμως να αναφέρεις πάντοτε την πηγή βάζοντας ένα link, ώστε να γνωρίσουν κι άλλοι το blog/magazine μας. Ευχαριστούμε πολύ.
Όλα τα posts του EveryWoman.gr αφορούν στις προσωπικές μας απόψεις και είναι γραμμένα σύμφωνα με το δικό μας γούστο. Στόχο έχουν να σε εμπνεύσουν για κάτι καινούργιο. Θα χαρούμε πολύ να μας στείλεις και δικές σου προτάσεις και ιδέες στα σχόλια.